کاش دهـخدا مي دانسـت
دلتنـگي … اشـک …. فاصــله …. بي وفـايي….
تعـريفش فقـط دو حـرف است
“تــــــو ”

وقــــتي بــود و نبــــودت فــرقــي نــداره، نــمـــــــــون



كوه كــه نيستيــم، 
در آخر يك روز به هـــم مي‌رسيــم 
شــــايــد ...

وقتــــي مــي گويـم :
برايـــم دعــا کــــن
يـــعنـــي کـــم آورده ام
يــعنـــي ديـگــر کـاري از دست خـــودم
بــراي خــودم بــر نـمـي آيــــد!

نـــه تنهــــا ترکـــت مي کنـــن !
وقـــت رفتـــن بـــا تمـــام پـر روييـــــي دستـــور هـــم ميـــدن
مواظــــب خـــودت بـــــاش ..!

اى كــاش گفــته بود عاشــق ديگــــرى شده ...
مــن خــودم هم عاشــق بودم دردش را درك ميــكردم....!!!

^➹چه سکــــــــوتی دنیـــــــــــا را فـــــــــــرا می گرفت !!!^➹

برایم کـــف زدند

در آغوشـ ـم گرفتند

تایید و تشویقـــم کردند که آخر فراموشت کـ ـردم

دیگر تا ابد بر لـ ـبانم لبخندی تَصنعے مهمان است

اما بین خودمان باشد ، هنوز تنها دلبرکم تو هستے

پروردگارا... به من آرامش ده... تا بپذيرم آنچه را که نمى توانم تغيير دهم... دليرى ده... تا تغيير دهم آنچه را که مى توانم تغيير دهم... بينش ده... تا تفاوت اين دو را بدانم... مرا فهم ده... تا متوقع نباشم دنيا و مردم آن مطابق ميل من رفتار کنند...

صدامو دارى؟؟؟ من گرفتار سنگينه سکوتى هستم... که گويا قبل از هر " فريادى " لازم است...!!

در غروب بى پايان زندگى شبى بود ساده بى سپيده و باور نکردنى... اسير غروب آن زندگى بودم و از سياهى بى پايان آن شب غافل... اما امروز افسوس آن را مى خورم که اى کاش به سپيد روزى فکر مى کردم که مرا به روشنايى هايى که حال به آنها مى انديشم مى رساند... اما هنوز باورم نمى شود که به روشنايى هايى که در ذهنم ترسيم کرده ام خواهم رسيد يا نه... يا نه... يا نه... نمى دانم...!!!

قرن، قرن يک هواى تازه است... چشم ها را شستوشويى لازم است... گم شديم گر در ميان خويشتن... جستجويى لازم است... نازنينان از سياهى تا سپيدى را سفر بايد کنيم...!

قرن ما شاعر اگر داشت هوا بهتر بود... خار هم کمتر نبود از گل بسا گلتر بود... قرما شاعر اگر داشت که کبوتر با کبوتر باز با باز نداشت شاعر پرواز... واى بر ما که تصور کرده ايم عشق را بايد کشت... در چنين قرنى که دانش حاکم است... عشق را از صحنه دور انداختن ديوانگيست درماندگيست...

نيمه شبى خواهم رفت... از دنيايى که مال من نيست... از زمينى که بيهوده مرا به آن بسته اند... دنيا و خوشى هايش ارزانى آدم هايى که زير باران دم از دوست داشتن مى زنند... اما باران که بند مى آيد اسير تماشاى رنگين کمان مى شوند...!!!

گفتم: خدايا از همه دلگيرم گفت: حتى از من؟ گفتم: خدايا دلم را ربودن گفت: بيش از من؟ گفتم: خدايا چقدر دورى گفت: تو يا من؟ گفتم: خدايا تنهاترينم گفت: با وجود من؟؟ گفتم: خدايا کمک خواستم گفت: از غير من؟ گفتم: خدايا دوستت دارم گفت: بيش از من؟ گفتم: چرا مى گويى من؟! گفت: از تو به تو نزديکتر، من!!

گاه سکوت يک دوست معجزه مى کنه...و تو مى آموزى که هميشه...بودن در Faryad نيست... ديرگاهيست که تنها شده ام/قصهء غربت صحرا شده ام/وسعت درد فقط سهم من است/باز هم قسمت غم ها شده ام/دگر آئينه ز من با خبراست/که اسير شب يلدا شده ام/من که بى تاب شقايق بودم/همدم سردى يخ ها شده ام/کاش چشمان مرا خاک کنيد/تا نبينم که چه تنها شده ام...

دل بسن،مثل انداختن يه سنگ تو درياست...اما دل کند،مثل پيدا کرد همون سنگ...از اقيانوس است!

صدايت نمى کنم که برگردى...مهم باشم...خودت برمى گردى...

غصه هايت را با " قاف " بنويس... که باورشان نکنى... آنگاه فقط قصه است و بس...

:: برچسب‌ها: دل نوشته,

دل بسته به سکه هاى قلک بوديم/ دنبال بهانه هاى کوچک بوديم/ روياى بزرگتر شدن خوب نبود/ اى کاش تمام عمر کودک بوديم!

:: برچسب‌ها: دل نوشته,

آدما دو دسته اند؛ يا هستن...يا نيستن! اونايى که هستن با بودنشون عذابت ميدن...اونايى هم که نيستن با نبودنشون...!!

آدمى غرورش را خيلى زياد شايد بيشتر از تمام داشته هايش دوست مى دارد...حالا ببين اگر خودش غرورش را بخاطر تو ناديده بگيرد چقدر دوستت دارد...

خواستم هر چه را که بوى تو را مى داد بسوزانم...جانم آتش گرفت!